روستا و توسعه

تعاون و فلسفه آن در ايران و جهان از گذشتههاي دور وجود داشته و قدمتي هزاران ساله دارد. اين همکاريها از ديرباز بر حسب ضرورت زندگي اجتماعي، به صورت غير رسمي پديده آمده است. انسان ها از زمانهاي دور و در جوامع مختلف و به ويژه در اجتماعات روستايي آموخته بودند که راه تداوم بقا و بهتر زيستن، بر پايي نظامهاي است که اساس آن بر همکاري و همياري متقابل انسانها باشد. تعاون به شکل سنتي از ديرباز در جامعه ايران بوده و ريشه در اعتقادات، باورها، سنتها و فرهنگ مردم داشته است (صدرالاشرافي، 1373). در دهههاي اخير مفهوم تعاوني گسترش بيشتري يافته و قلمرو وسيعي را دربرگرفته است. براي ارائه تعريفي از اين نظام تعاوني به تعاريفي چند اشاره ميشود :

در سي ويکمين کنگره اتحاديه بين المللي تعاون در سال 1995 در منچستر تعاون به اين صورت تعريف شده: " انجمني مستقل و متشکل از افرادي است که به صورت داوطلبانه براي تامين نيازهاي مشترک از افرادي است که به صورت داوطلبانه براي تامين نيازهاي مشترک اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي اعضا تاسيس شده، فعاليت خود را با مشارکت و با مديريتي دموکراتيک به اجرا در ميآورد. تعاونيها بر اساس ارزشهاي خودياري، خود مسئوليتي، دموکراسي، عدالت انصاف و همبستگي بنا ميگردند (طالب، 1376). در اين تعريف چندين نکته حائز اهميت است. اول اين که تعاوني يک انجمن مستقل ميباشد به اين معني که وابستگي خاصي به ارگانهاي خصوصي ندارد بلکه براي خودش داراي يک شخصيت حقوقي مستقل است و ميتواند داراي برنامه و يا داراي برنامه و يا اهداف خاصي باشد، دوم اينکه، از افرادي تشکيل شده که به صورت اختياري و با آگاهي از وضعيت، شرايط و قوانين تعاوني به عضويت آن در ميآيند. همان طور که استنباط ميشود در اين جا بشتر تکيه بر افراد است تا سرمايه آنها و اين موضوع نشانه اهميت انسانها در نزد اين گونه موسسات ميباشد. سوم اين که اعضا به انگيزه برآوردن نيازهاي خودشان در قالب کارگروهي براي رسيدن به هدف گروه، که در واقع هدف خود شخص را برآورده ميسازد به عضويت در تعاونيها در ميآيند و اين هدف با اين شعار معروف تعاون" يکي براي همه و همه براي يکي " متجلي ميشود. اين امر نشان دهنده اين موضوع ميباشد که در تعاونيها بيشتر رفع نيازهاي مشترک مدنظر ميباشد تا تحصيل حداکثر شود (صفري شالي، 1379).